Teoria e re thotë se vdekja nuk ekziston

E Premte 08 Nëntor, 2013

Nga Thesari

Shumë nga ne i frikësohemi vdekjes. Besojmë në të sepse na është thënë se do të vdesim. Njerëzit lidhen për trupin, kurse, siç e dimë, trupat vdesin. Mirëpo teoria e re shkencore thotë se vdekja nuk është akti final, shkruan në blogun e tij Robert Lanca, ekspert për teknologjinë e avancuar të qelizave.

Njëri nga aspektet e njohura të fizikës kuantike është se disa aspekte nuk mund të parashikohen në mënyrë absolute. Në vend të kësaj, ekziston një sërë observimesh të mundshme, secila me probabilitet të ndryshëm.

Një shpjegim i shpeshtë, interpretimi i “shumë botëve”, thotë se çdonjëra nga këto observime të mundshme korrespondon me një universum tjetër fare (multiuniversum).

Teoria e re shkencore e quajtur biocentrizmi shumë pak ka spastruar këto ide. Ekziston numër i pakufishëm i universumeve dhe gjithçka që do të mund të ndodhte, ndodhë brenda tyre. Vdekja nuk ekziston në kuptimin e plotë në këta skenarë. Të gjitha universumet e mundshme ekzistojnë në të njëjtën kohë, pa marrë parasysh se çka ndodhë brenda tyre.

Edhe pse trupat tonë janë të përcaktuar që të asgjësohen, ndjenja e jetës – “Kush jam unë?”, është në të vërtetë një fontanë me energji prej 20 vatësh e cila e kontrollon trurin. Mirëpo kjo energji nuk zhduket pas vdekjes. Njëra nga aksiomat më te besueshme të shkencës është ajo se energjia kurrë nuk vdes, ajo nuk mund as të krijohet as të asgjësohet.

A bartet kjo energji nga një botë në tjetrën?

Nëse gjykohet sipas biocentrizmit, hapësira dhe koha nuk janë objekte të forta çfarë ne i konsiderojmë. Në qoftë se lëvizni dorën në ajër – në qoftë se i largoni të gjitha gjërat, çfarë mbetet? Asgjë.

E njëjta gjë mund të aplikohet edhe në kohë. Ne nuk mund të shohim asgjë përmes ashtit që e mbulon trurin tonë. Gjithçka që shohim dhe ndjejmë aktualisht është një vorbull informacionesh që ndodh në kokën tonë. Hapësira dhe koha janë vetëm mjete që i shfrytëzojmë në mënyrë që të gjitha t’i lidhim.

Vdekja nuk ekziston në botën pa hapësirë dhe jashtëkohore.

Madje edhe Albert Ajnshtajn, në fund kishte pranuar: “Miku im i vjetër e braktisi këtë botë të çuditshme para meje. Kjo nuk do të thotë asgjë. Njerëzit, siç jemi ne, e dinë se dallimi në mes të kaluarës, të sotmes dhe të ardhmes është vetëm një iluzion këmbëngulës dhe kokëfortë”.

Pavdekësia nuk do të thotë ekzistim i përhershëm në kohën pa fund, ajo është e vendosur jashtë kohës.